'Bekend van radio en t.v.'

Dat de ene dag de andere niet is dat is natuurlijk wel duidelijk. Er zijn van die dagen dat je liefst in bed had willen blijven met de je hoofd diep onder de dekens.
Gisteren was zo'n dag waarvan je achteraf denkt: 'wat doe ik hier? We hadden een auto geboekt en om 7 uur 'smorgens stond de chauffeur, eigenaar en bodyguard voor ons hotel. Niets aan de hand. De heren gingen een dagje uit naar de stad Borama. De tocht zou zo'n tweeenhalf uur gaan duren. De stad heeft een markt en een universiteit.
Alles leek erop een goede dag te worden. Maar helaas was dat een illusie. We moesten na tien minuten al tanken. Geen probleem de afspraak is dat we USD 50 betalen en de benzine. De tank van de auto was totaal leeg en toen de chauffeur uitgetankt was en er 88 liter in had laten lopen werden we gesommeerd USD 50 te betalen. Maar de afstand naar Borama is slechts 150 km en terug dat is dus 300 km. En 88 liter is wel wat erg veel. Dus we zeiden dat we aan de eind van de dag de overige benzine van autohuur gingen adftrekken. Dat was natuurlijk niet de opmerking die ze wilden horen.
De rit naar Borama was ok maar weinig gestopt om even een foto te kunnen nemen. Aangekomen in de stad waren we al direct de eigenaar van de auto kwijt en we moesten wachten op meneer voordat we konden gaan wandelen. Toen we terug kwamen en naar de veemarkt wilden, was er opeens een probleem met de auto. Twee politieagenten stonden er bij en het moest allemaal serieus overkomen. Er zat een deuk in de bumper. Meneer wilde het liefst terug naar huis; wij niet! Toen heb ik hem even weinig verfijnd duidelijk gemaakt dat wij de auto huren en betalen en dat hij kan rijden waar we heen willen. Goed dat lucht op en was gelijk duidelijk.
Tot een uur of twee rondgelopen en wat gegeten. De mensen inBorama zien er armer uit. Veel bedelaars en buiten de restaurants wachten bejaarden en kinderen op de resten die van de borden komen. Akelig gezicht. Na nog even snel de universiteit te hebben bezocht, zijn we terug naar Hargeisa gereden.
Bij aankomst in het hotel begon de verschrikkelijke discussie over het geld. De situatie uitgelegd aan een van de mannen van de receptie en zij vonden ook dat we gelijk hadden. Er zat nog zo'n 50 liter benzine van ons in de tank en dat moesten ze van de rekening afhalen. De discussie werd steeds vervelender en ruzieachtig. Aan het eind liepen ze kwaad weg en vertelden ons dat ze verhaal gingen halen bij 'onze' minister. Het geld wilden ze niet.
We hebben het geld afgegeven aan de mannen van de receptie maar dat ligt het nog steeds.
Vandaag zijn we op zoek gegaan naar wat overblijfselen uit de geschiedenis van Charles zijn ouders. Toen we uit de minibus stapten hoorden we al gelijk: ' he mister Charles I saw you on t.v.' of ' he mister Charles you are Somalilander, you are born in 1961 in Hargeisa'. Zo ging het ongeveer de hele dag door. Afentoe stopte er een auto om even hallo tegen Charles te zeggen. Ach en afentoe zeiden ' we saw you to, you are from Holland' Geweldig! Toen we probeerden onze vlucht naar Oeganda te veranderen, werden we begroet door een meneer die ons op t.v. had gezien. Toen Charles vertelde over de 'Hargeisa Club' waar de Britten elkaar 's avonds troffen en waar zijn vader veel is geweest, zei hij ' ik breng je weleven naar de club' .
Maar voordat we wegkonden, werden we opgewacht door een aantal heren van een Hargeisa krant die bezig waren met een documentaire over Somaliland voor de Somalische gemeenschap in Engeland. Of we tijd hadden voor een interview. Nou vooruit dan maar weer.
Na het interview zijn we naar de ' Hargeisa Club' gereden. Er was weinig veranderd behalve het feit dat het land nu totaal alcoholvrij is. De bar was nu gevuld met 'sprite', coke, fanta etc. Voor de rest was het nog redelijk in tact. Vele foto's genomen. Onze vriend vertelde dat veel geschiedenis verloren gegaan is en dat het belangrijk is dat Charles met zijn vader gaat praten en een kopie maakt van de familiefoto's etc en dat weer terug geeft aan het volk van Somaliland.
Goed idee om de oude foto's naast de nieuwe situatie te leggen. We hebben nog genoeg tijd om even na te denken over hoe we dit kunnen aanpakken. Maar ondertussen is het ook belangrijk dat ze zelf beginnen met het interviewen van oude mensen alhier.
Na dit bezoek even uitgerust en gegeten in het restaurant van onze vriend Hassan. Hij en vele van de obers hadden het programma ook gezien en kwamen even gedag zeggen.
Na het eten nog wat rondgelopen. Het probleem hier is dat alles tussen 12.00 en 16.00 gesloten is en de electriciteit wordt afgezet tussen 13.00 en 16.00 dus we kunnen dan ook niet internetten.
De mensen hier vinden het vreemd dat twee blanke mannen door de stad lopen zonder dat ze rondgereden worden in een dikke UN-auto en zonder begeleidende bodyguard. Maar aan de andere kant vinden ze het erg leuk als je verteld dat je toerist bent en dat je speciaal voor hun land gekomen bent.
De blanken die je hier ziet, zijn allemaal werkzaam voor de UN, vluchtelingenwerk of voor een van de talloze liefdadigheidsinstellingen. Wij zijn de enige toeristen. En nu we ook nog bekend zijn van radio en t.v., is het erg leuk om door Hargeisa te lopen.
Helaas komt het einde van ons bezoek in zicht. Morgen nog een dagje naar buiten en zaterdagmorgen vleigen we terug naar Addis. Maandag vliegen we naar Oeganda maar daar moeten we nog even goed over nadenken omdat twee dagen geleden twee Britse toeristen vermoord zijn door de rebellen. We wisten dat het noorden van Oeganda onveilig is i.v.m. de zogenaamde 'Army of the Lord' maar deze toeristen zijn vermoord in een nationale park terwijl ze aan het raften waren. Ook wij waren van plan om dat park te bezoeken maar dat is van de baan.
Waar we volgende week weer uithangen, dat valt weer te lezen op onze blogspot.