Rare jongens die Somalilanders

Vanmorgen om acht zaten we aan de ontbijttafel. De keuze was eenvoudig of 'Continental', 'Amerikaans' of Somalisch. Charles nam een combi en kreeg naast zijn 'toast, marmalade and cornflakes' een portie gebakken lever met uien en tomaten. Niet echt wat je noemt genieten.
Na het ontbijt kwam onze auto met chauffeur voorgereden. In de auto zat de meneer van het ziekenhuis die als gids moest gaan fungeren. Eerst maar eens de markt bekijken. Tal van kramen met fruit, kleding en vooral kruiden, specerijen en wierook. De meeste soorten wierook bestaan uit blaadjes en houtsnippers (sandalwood) en wordt veel gebruik bij de geboorte van babies. Na de markt op zoek naar een bank waar we onze travelercheques konden wisselen. Niet gevonden...Niemand wil die dingen en wil alleen maar cash. Op straat kun je tal van geldwisselaars vinden die grote hopen geld (veelal smerig en in pakjes van 100 x 500 Somalische Shillings). De dollar is 6.400 shilling. Dus toen we vijftig dollar wisselende waren we blij dat we een rugzak bij ons hadden. Na het bankieren vond de gids dat we wel weer klaar waren voor de dag... wij vonden dat niet. Dus weer terug naar het ziekenhuis en een uurtje vrijheid gekregen. ja we leven een beetje in een gouden kooi. Tijdens ons luchtuurtje even wat rond gewandeld. Tijdens deze wandeling kwamen we tal van mensen tegen die je erg vriendelijk aanspreken. Grote hilariteit als Charles zijn paspoort laat zien en bewijst dat hij infeite ook Somalilander is. In een koffiehuis wat zitten klestsen met een aantal oudere heren over de politieke situatie in Somaliland en in de rest van Afrika. De meesten zijn erg open en nemen geen blad voor de mond (staan ze om bekend).
De veiligheidsmeneer van het ziekenhuis kwam ons vertellen dat de chauffeur klaar was en op ons stond te wachten. Het was tijd om de lokale kamelen- en geitenmarkt te bezoeken. We werden vriendelijk onthaald maar twee mannen begonnen te vechten en we weten nog steeds niet waarom. Toen ik mijn handen op beide hun schouders legde en ' salaam' (vrede) zei, begonnen ze te lachen. Misschien maar eens een baan bij de UN zoeken (salaris en auto's schijnen goed te zijn).
Na de markt gegeten in een restaurant annex hotel. De eigenaar kwam bij ons aan tafel zitten en was reuze vriendelijk. Hij is grotendeels in de USA opgevoed en geschoold en is een aantal jaren geleden terug gekomen om hier het familiehotel over te nemen. Hij liet mij zijn hotel zien. Basic maar slechts tien dollar per nacht voor een kamer met twee bedden. Nu betalen we per persoon 35 en we kunnen ons dus 60 dollar per dag besparen. Het eten was goed, met name de Somalische rijst met tal van kruiden en rozijnen. Het geitevlees was niet echt mijn eten. Hij vertelde dat hij de stiefzoon van Edna was en dat hij bij de geboorte van zijn eigen zoon haar een geit wilde aanbieden om het te slachten. Zij vertelde dat ze op reis ging en dat hij moest wachten tot dat wij kwamen... dus binnenkort weer aan de geit, ben ik bang. Tijdens het eten kwam er nog een meneer bijzitten die werkte voor het ministerie van Binnenlandse Zaken en zich voornamelijk bezig hield met vluchtelingenzaken.
Na de lunch heben we geprobeerd om wat vrij rond te lopen maar dat bleef beperkt tot zo'n tien minuten. Daarna op zoek gegaan naar het ziekenhuis waar Charles geboren is. We hebben een staatsziekenhuis gevonden en wat rondgekeken maar weten niet of dit het juiste ziekenhuis was. Ondertussen liet een broeder ons een ziekenzaal zien... daar werd je niet echt vrolijk. Dan zie je toch hoe arm zo'n land is. Er zijn niet of nauwelijks voorzieningen. Zo'n dertig patienten liggen in bedden in een ouderwetse zaal met geen enkele apparatuur. Er hangen hier en daar wat klamboes maar dat is dan ook het enige. Het geheel komt erg triest op je over.
Na een fotosessie buiten de kraamkliniek maar weer terug naar de auto. De eigenaar van de auto dook opeens op en we werden weer richting mark vervoerd... hij bracht ons het liefst direct terug naar ons hotel. Op de markt aangekomen begon hij direct te vertellen dat het erg onveilig was en dat hij toch verantwoordelijk was etc. Dus ook deze 'wandeling' was weinig vermoeiend. Terugkerend in de auto hebben we maar besloten om de strijd op te geven en we werden weer richting ons hotel gereden. Daar aangekomen toch even met de manager en met hem gesproken over het feit dat we zo beperkt werden in onze vrijheid. Wij dachten dat hij bang was voor zijn auto en hij dacht dat de mensen ons onvriendelijk bejegenden en dat het misschien niet veilig was voor ons. De manager vertelde dat we weer terug konden rijden naar het centrum om foto's te nemen en dat de veiligheidsmeneer van het hotel met ons mee zou komen. We heben maar bedankt.
Na het douchen in onze gouden kooi kwamen we een voormalige ambassadeur tegen. Deze man heeft jarenlang in landen als Mongolie, Algerije en Ethiopie gewerkt. Nu praat hij met vertegenwoordigers van o.a. Nederland in de hoop dat Somaliland erkend wordt.Tijdens ons gesprek kwamen tal van (ex) hoogwaardigheidsbekleders voorbij die ons begroetten en even kwamen kletsen. Ondertussen is onze diplomaat naar de manager geweest en heeft een korting op onze hotelkamer weten te regelen: dertig i.p.v vijfendertig...
Charles en ik gaan vanavond besluiten of we in dit hotel blijven. Het is een pracht van een hotel met veel luxe maar het ligt vijf kilometer buiten het centrum en we zijn daarom erg geisoleerd. Daarnaast heb je dus volgens hun altijd een auto en een bodyguard nodig. Ik denk dat we nog een nacht of hooguit twee nachten blijven en dan maar eens de stad ingaan.