Kerkepad of toch maar 'back to the roots'?

Het was eigenlijk de bedoeling om een verhaaltje te schrijven over ons bezoek aan Axum en Lalibela maar ondertussen zijn we al in Hargeisa dus is het beetje mosterd na de maaltijd maar toch...
Axum was erg indrukwekkend en na twee dagen gewandeld te hebben in de bergen en een zeer koude nacht doorstaan te hebben was ons 'Africa Hotel' een warm geschenk.
De tocht, samen met Michael per landcruiser ging bijna vlekkeloos en zeer snel. Helaas problemen met de remmen en de laatste dertig kilometer moesten we alsnog met de bus. Axum is voornamelijk bekend om twee zaken namelijk: de Ark des Verbonds en de stelae (grote stenen monumenten). Deze monumenten zijn honderden jaren oud. De bekendste is in de jaren dertig door de Italianen meegenomen maar is nu terug in Axum. Helaas ligt het in drie stukken te wachten op geld om het weer overeind te zetten. De stelae dienden voornamelijk als een soort van grafmonument en onder deze monumenten zie je danook indrukwekkende graftombes.
Na de stelae hebben het bad van de koningin van Sheba bezocht. Helaas was het een moderne vijver geworden waar de lokale bevolking haar water vandaan haalde. Het water was groen van de algen en zag er zeer ondrinkbaar uit.
Na de luch een aantal kilometers gewandeld om de graven van twee koningen te bezoeken en daarna een prachtige kloosterkerk met oude wandschilderingen.
Van Axum zijn we naar Lalibela gevlogen. Dit stadje heeft zo te zien weinig te bieden. Er is een vliegveld maar een bank en dat soort zaken zijn niet aanwezig. Maar goed dit plaatsje is de stad waar tientallen kerken uit de rotsen gehouwen zijn. In de veertiende eeuw is men daar mee begonnen. Het is echt de achtste wereldwonder . Volgens de legende werkten engelen 's nachts hard mee om de kerken te 'bouwen' . Het oorspronkelijke plan kwam van koning Lalibela die drie dagen geslapen en gedroomd heeft. In zijn droom gaf God hem de opdracht om kerken te bouwen. Ze zijn gebouwd volgens een bepaald plan en stellen het oude en het toekomstige Jeruzalem voor. Het is indrukwekkend en niemand weet hoe men in die tijd dat werk precies gedaan heeft. De meeste kerken zijn niet versierd, slechts reliefs en afentoe een fresco die veelal de tand des tijds niet doorstaan heeft. Soms zijn er schilderijen op gehangen. Sint Joris is hier de nummer een heilige.
Na Lalibela zijn we weer terug naar Addis Ababa gevlogen. Helaas zagen we op het nieuws dat er enorme rellen waren en al dertig doden. Toen wij aankwamen was alles redelijk rustig. Maar 's nachts en de volgende dag (vrijdags) was er een gigantische arrestatiesgolf, de meeste leiders van de oppositie zijn opgepakt en waren er rellen in andere steden en plaatsen.
Vandaag zijn we naar Hargeisa gevlogen. De vlucht vertrok later dan gepland en we vlogen via Diradawa. De Fokker 50 is een leuk toestelletje maar is erg windgevoelig dus landen was een enorm probleem en erg turbulent.
In Hargeisa werden we opgewacht door iemand van het ziekenhuis van Edna Adan. Zij is naast directeur van het ziekenhuis ook minister van Buitenlandse Zaken. Na immigratie etc werden we naar haar ziekenhuis gebracht waar de dame in kwestie ons ontving. In haar kamer werden we op thee en koffie getrakteerd nadat ze eerst Charles begroet had als ' my son'. Tijdens de koffie vertelde over het ziekenhuis en over de plannen voor ons bezoek. Op het dak even genoten van een pracht van een uitzicht over Hargeisa. Na het bliksembezoek zijn we naar ons hotel gebracht.
Het hotel, 'the Ambassador' is een beetje boven ons budget en we hebben verplicht allebei een eigen kamer (met tweepersoons bedden!). Maar alles is pico bello in orde. Iedereen in het hotel is erg aardig en gedienstig omdat de twee heertjes persoonlijke vrienden van minister Edna Adan zijn. Dus er mag niets ontbreken en voor onze veiligheid krijgen we bij iedere beweging een veiligheidsmeneer mee.
We hebben,na een rondleiding door het hotel van de manager een wandeling gemaakt (onder begeleiding) in de omgeving. De eerste indrukken zijn erg positief. Een groep leerlingen van de 'highschool' kwam ons begroeten en waren erg onder de indruk dat Charles in Hargeisa geboren was. Ze vertelden vol trots over hun opleiding en over hun land. Ondertussen stopte een meneer met zijn auto en ook hij en zijn neefje wilden even hallo zeggen. Kortom iedereen is erg vriendelijk en wil graag met ons praten. Eeen verademing boven Ethopie is dat nog niemand gevraagd heeft om geld, pennen of woordenboeken.
Charles is natuurlijk dolgelukkig en deze week proberen we de plek te vinden waar hij geboren is en waar hij gewoond heeft. Daarnaast hopen we wat tochten met de auto te maken (met chauffeur en natuurlijk een bodyguard). Maar het vervolg horen jullie zeker nog wel.