Terug naar school

Fred with school children
Originally uploaded by CharlesFred.

Vandaag was een speciale dag.

Al vroeg zijn we met de minibus (ja, ja zonder begeleiding) de stad ingegaan. We hadden twee duidelijke missies: schoolbezoek en ziekenhuisbezoek. Eerst met Farxan van Edna's ziekenhuis met de auto naar de 'Faduma Biixi-school' gereden. Bij aankomst sprongen honderden kinderen op onze nekken. Het was speelkwartier en op het schoolterrein was het een kabaal van jewelste. We werden direct naar de kamer van de directeur geleid. De man was in het begin erg stug en vertelde in het kort de geschiedenis van de school. De school vernoemd naar het meisje Faduma Biixi dat als gevolg van een landmijn haar beide benenverloor. Na zijn uitleg hebben we geprobeerd wat vragen te stellen om te zien hoe de school eigenlijk werkt. Het is een lagere school met zo'n 430 leerlingen. Tweederde van de leerlingen zijn jongens. Het is een ochtendschool d.w.z. dat ze van 7.30 tot 12.30 les hebben. Er zijn zes leerjaren en met name in de onderbouw hebben ze dubbele klassen. De kinderen krijgen o.a. 5 uur wiskunde, 5 uren taal en 3 uur sociale studies (combi tussen aardrijkskunde en geschiedenis). De boeken zijn een geschenk van Unicef. De klaslokalen zagen er erg 'basic' uit. Een aantal houten banken, kale muren en een schoolbord. Na zijn uitleg liet hij ons wat schoolboeken zien. Daarna kennis gemaakt met Fadama zelf. We hebben wat zitten praten en toen onze schriften, pennen en smarties aangeboden. Onze geschenken lokten een reactie van de directeur uit: ' not much but something for you to remember' . Ja tact en schoolleiders gaan ook hier niet altijd samen.

Aan het eind van ons bezoek liet hij ons een klaslokaal zien. De spelende kinderen konden hun enthousiasme niet meer inhouden en sprongen ons bijna op de nek. De direkteur hield ze al slaand met een stok van ons af. Daarna nog wat foto's genomen en toen maar weer terug naar de auto.

Opzich was het een goede evaring en je beseft hoe goed wij het hebben. We klagen al bij het gebrek aan computers maar in deze lokalen is zelfs nog geen krijt. Die krijgen ze 's morgens van de directeur.

Na de school op zoek naar de ziekenboog waar Charles geboren is. Al wachtende op de directeur van het ziekenhuis waren we getuige van een spalkactie en kreeg iemand gips om beide armen. De directeur heette ons welkom en wij mochten de ziekenboeg bezoeken. Charles is geboren in het gedeelte dat prive was en waar patienten zelf moesten betalen. Onderweg werden we in een aantal zalen rondgeleid en hebben we met patienten gesproken. Hoezo een hoog prinses Diana gehalte?

Uiteindelijk kwamen we bij de privekamers aan. Charles weet niet precies welke van de veertien het geweest is. Het zijn privekamers (nog steeds) en we hebben wat foto's genomen.

Op de terugweg kwamen we de big boss van Somaliland t.v. tegen en toen we vertelden dat Charles Somalilander is werd hij nieuwsgierig. Aan het eind van de middag stuurt hij een cameraploeg naar ons hotel.

Daar waren ze dan om 17.00 uur precies. De bedoeling was een interview vanaf het dak van het hotel met een uitzicht over Hargeisa. Er werden vier stoelen neergezet en de bedoeling was dat ik er ook bij kwam zitten. Charles stelde zich voor en kreeg tal van vragen te beantwoorden over hoe hij de situatie inschatte, hoe hij het vond, wat zijn verwachtingen waren etc. Ik zat er keurig naast en voelde me een beetje zoals Ineke van der Sar in de beroemde Jos Brinkshow... ook ik was net naar de kapper geweest. Maar aan het eind werd mij gevraagd wat op mij de meeste indruk heeft gemaakt. Toen heb ik het verhaal van de school verteld. Vanavond om 21.00 zijn we op t.v. De mannen van het hotel hebben ondertussen er voor gezorgd dat de zender op onze kamer te ontvangen is.

Ja ons bezoek aan Hargeisa, hoofdstad van Somaliland is erg indrukwekkend en voor Charles een terugkeer naar zijn geboorteland.