Geen '' qat''tepies.

Dinsdagmorgen na het ontbijt vertrokken voor een driedaagse tocht. Onze chauffeur, Fouad nam ons eerst mee naar de markt om te ontbijten. Het ontbijt bestond uit een pikante soort van gehaktballetjes met een saus van gemalen tomaten, uien en peterselie. Het geheel aangevuld met een koffie waarvan je toch echt denkt dat er een theezakje ingevallen is. Toen we klaar waren schoof een oude man aan om onze borden verder leeg te eten. Na het ontbijt op weg. Het eerste dorp, sorry maar de naam ben ik even kwijt, was het geboortedorp van onze chauffeur. Het dorpje was zwaar beschadigd i.v.m. de hevige regenval. De grootvader van Fouad was er sheik geweest en het meeste land was nog steeds in handen van zijn familie. Hij vertelde ons dat zijn grootvader de kant van een iman gekozen had en dus vijand van de regering was. Het kasteel was danook aangevallen door een helicopter van de regering. De kogelgaten zaten er nog in.
Toen we het dorp verlieten zagen we een groepje oude mannen gezellig keuvelen met naast hun elk een machinegeweer. Het was even wennen maar velen buiten de stad Sana'a hebben zo'n Kalashnikov. Machinegeweren zijn verboden in Sana'a en in ziekenhuizen.
Na deze bijzondere ervaring reden we door naar Hajjera. Daar aangekomen bleek dat het al gelijk het eindpunt was. We kregen een overheerlijke lunch en buiten hoorden we de schoten van een machinegeweer. Even later kwam er een meneer binnen die gezellig '' qat'' kwam kauwen. Zijn machinegeweer werd in het hoekje gezet en de meneer begon gezellig met de anderen te kauwen.
Na het eten zijn we met Ali, onze gids een wandeling gaan maken. Hij liet ons eerst het dorp zien. Hij vertelde dat er vroeger buiten de stadsmuur een aantal joodse gezinnen woonden en dat er nog een synagoge was. De joden zijn na 1948 naar Israel vertrokken in het kader van de actie '' vliegend tapijt'' . Met geld van Amerikaanse joden konden tal van joden naar Israel emigreren.
De synagoge werd tot moskee omgebouwd en nu doet het dienst als opslagplaats voor veevoeder.Na het dorp heeft hij ons de omgeving laten zien. Hij wees op de velden met ''qat'' en vertelde dat hij er tegen was. Op die velden kon je ook iets beters verbouwen. Maar qat levert meer op!
Tijdens de tocht kwamen we afentoe een groepje zwart gesluierde dames tegen die op weg waren naar een bruiloft in het dal. '' Cutting the wedding cake'' is hier meer '' shooting the wedding cake'' Toen de dames voorbij waren vertelde Ali ons hoe erg hij dat vond. Je kon als jongen nooit een meisje ontmoeten om mee te praten. Aanspreken is gevaarlijk. Veelal regelen de moeders en de oudere dochters de zaken. Moederlief spreekt met een meisje en dan met haar vrouwelijke familieleden. Dan komt er een afspraak waar tal van zaken geregeld worden en het huwelijk is bijna een feit. Weigeren is onmogelijk. De jongen krijgt na de huwelijksvoltrekking zijn vrouw te zien. En dan maar hopen dat het liefde op het eerste gezicht is.
Na de wandeltocht nog wat zitten kletsen met een groep Nederlanders die net aangekomen waren. En na het eten gezelig... dansen. We werden getrakteerd op traditionele dans en muziek. Ik heb ongeveer drie minuten op de dansvloer gestaan en toen had ik het wel gezien.
De volgende dag zijn we met Ali om zeven uur vertrokken voor een wandeling door de bergen. Het was geweldig. Het begin was even afzien en zeker voor zo''n onfit persoon zoals ik. Maar na een uurtje ging het steeds beter en werd het ook minder steil. Onderweg kwamen we van alles tegen: geiten, ezels, vrouwen met sluiers en grote strohoeden etc. Daarnaast prachtige uitzichten, tal van adelaars en indrukwekkende dorpjes op hoge bergwanden.
Na drie uur kwamen we aan op onze plek en de auto stond al klaar.
Daarna door Wadi Sara gereden. De wadi was droog maar het vergt duivelskunsten om er doorheen te rijden. Er liggen veel rotsblokken en voor de chauffeur was het dan ook een moeilijke tocht. Maar gelukkig zat hij al vanaf 11 uur driftig te kauwen. De tocht is indrukwekkend met veel natuur. Afentoe kom je een groepje kinderen tegen met hun kudde geiten.
Na Wadi Sara nog tal van plaatsje aangedaan. En net voor het donker kwamen we aan in Kawkaban.
Kawkaban ligt hoog in de bergen en is erg slim opgezet. Je kunt eigenlijk maar op een plek de stad binnendringen en dat is via de stadspoort. De rest haal je niet omdat het op steile rotsen staat. De poort is natuurlijk goed verzwaard. In het stadje zelf waren de huizen net zoals elders, prachtig versierd. Er waren twee moskeeen. Een waterplaats met daarnaast een plek waar ''pannenkoeken'' van ezelpoep lagen te drogen. Deze worden gebruikt als brandstof.
Helaas was het al snel donker en begon het te onweren. Dat betekent natuurlijk geen stroom. Maar gelukkig bood de kaars van Anny en Jan uitkomst. Gezellig met kaarslicht gegeten en rond een uur of negen maar eens naar bed. Het gasthuis was erg leuk maar de twee katten die, als je even niet oplette je bord leeg aten, hadden toch wel hun geur achtergelaten.
Vanochtend vroeg opgestaan om rond 5.30 de zon zien opkomen. De moskee naast ons maakte genoeg herrie dat we onze wekker niet nodig hadden. Omdat we niemand hoorden zijn we maar weer gaan liggen om vervolgens pas rond half zeven op te staan.
Na het ontbijt zijn we naar de vallei gewandeld en daar onze chauffeur op gezocht. Onderweg kwamen we een drietal mannen tegen die ons al lopend wat Arabisch bijbrachten. Nog even de markt bekeken en toen maar weer verder. Een aantal bergdorpen bezocht. Onderweg kwamen we nog een gezellig winkeltje tegen waar de te koop aangeboden machinegeweren aan de wand hingen.
Aan het eind van de middag weer in Sana''a. Drie ongelofelijke mooie dagen gehad.
We hebben nog steeds spijt van het feit dat we hier maar vijf dagen zijn. Het land heeft heel veel te bieden: aardige mensen, veel natuur, prachtige historische dorpjes en steden, geweldig goed eten etc. Alle verhalen en negatieve reisadviezen zijn sterk overdreven. De regering is hard bezig om het land toerisme rijp te maken en praat veel met mensen uit de branche maar ook met toeristen.
Helaas voor Jemen is hun buurland Saudi Arabie en ligt het in een gebied waar wel wat spanningen zijn. Het land heeft zeker na 11 september veel te lijden gehad van het feit dat veel toeristen weg bleven. Voor ons is het duidelijk dat we Jemen zekers nog een keertje gaan bezoeken.
Morgenmiddag vliegen we naar Asmara in Eritrea. Of we daar veel kunnen computeren dat blijft de vraag. Maar we proberen jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden.