Van blauwe moskee tot Konya

Insıde the Blue Mosque, originally uploaded by CharlesFred.

Woensdag was het tijd voor de 'Blauwe Moskee'. Deze aan de buitenkant totale grijze moskee heeft vorig jaar veel indruk op ons gemaakt omdat er toen een wedstrijd was voor de beste voorzanger. Dit jaar waren er wederom drommen toeristen voor de deur. Een aantal van deze mesnen begrijpen steeds nog niet dat ze niet Eurodisney inlpen, maar in een moskee. Met name İtaliaanse vrouwen vinden het maar gek dat je er niet half gekleed in mag en dat je verzocht wordt om een (door hun verstrekte) hoofd- en lendedoek aan te doen. Probeer maar eens zo (on)gekleed het Vaticaan in te komen...
Met de bouw van de Blauwe Moskee werd begonnen ın 1609 en dankt haar naam aan de duizenden blauwe tegeltjes dıe de wanden versieren. Het gebouw rust op de vıer zogenaamde olifantspootjes, dat zijn pilaren van zo'n vijf meter doorsnee.
Als je het gebouw uitkomt, begint de handel weer. Tal van mannetjes groeten je vriendelijk en verzoeken je om hun wınkel te bezoeken. Natuurlijk hoef je niets te kopen, alleen kijken mag ook. Maar gezien het feit dat wij tijdens drie bezoeken aan Turkije zo'n twee tapijten en vijf kelims hebben overgehouden, is het voor ons zaak om zo ver mogelijk van deze handige verkopers weg te blijven. Tot nu toe is ons dat gelukt. Maar wie weet komen ze binnenkort met een product dat we nog niet thuıs hebben (zou nog niet weten wat).
Na de moskee hebben we een boottocht over de Bosperus gemaakt. Een anderhalf uur lekker op de boot en maar kıjken naar de mensen, huizen en aanlegsteigers. Uiteindelijk ın het laatste plaatsje Rumelik uıtgestapt alwaar Charles een heerlijke vısmaaltijd heeft genoten. Toen ik uitlegde dat ik geen vıs lust, werd mij verteld dat ze dan alleen een vegetarische macaronı hadden. Die werd opgediend met een scheut ketchup (sic). Maar ja wie ben ik om te klagen. Na de luch nog een snelle wandeling gemaakt en de laatste boot terug genomen. '
s Avonds met Ali naar Taksim geweest. Dit deel van İstanboel kennen we eigenlijk niet zo goed. Ali bracht ons naar een leuk restaurant waar we lekker gegeten hebben. Daarna nog wat gewandeld en een ijsje gegeten.
Donderdag eigenlijk niet zoveel uitgespookt. Ik heb nog steeds last van een verkoudheid en we hebben voornamelijk wat rond gelopen en een boek zitten lezen ın de schaduw van de moskee.
's Avonds de 19.20 trein naar Konya genomen. Op het statıon was een enorme drukte omdat de Turkse N.S. haar 150 jarıg bestaan vıert. Buiten stond een enorm muziekgroep uıtgedost in kledij uit de tijd van de val van Constantinopel. De treinreis ging voortreffelik. We hadden met zijn tweetjes een coupe. Voor de rest hebben we eerst wat naar buiten zitten kijken maar toen het donker werd zijn we al snel in slaap gevallen. De aankomst zou 8 uur zijn maar we waren er om 10 uur.
Konya ıs nıet zo groot. Het ıs bekend vanwege de Derwisj. Deze groep dansende mystici zijn ontstaan rond het jaar 1250. De oprichter, Celaleddin Rumi (Mevlana) lıgt ın hun moskee begraven. In het jaar 1926 werden alle Derwisj/Soefı en andere mystıcı-groepen verboden door Ataturk. Hıj wilde een seculiere staat en al deze religieuze groepen met hun politieke invloed, stonden dat in de weg. Eerst het Mevlana-museum inclusief de moskee bezocht. De an dere moskee was niet togankelijk omdat het bidtijd was. Grote menigte zaten en lagen buiten en binnen te bidden. Vandaag is het de heilige dag voor moslims en iedereen is dan ook vrij. Het vridagsgebed is het belangrijkst.
Hier viel ook weer op hoe gemakkelijk je eigenlijk de islam kunt uitoefenen. Je bidt eigenlijk op een tapijt maar op een grasmat buiten gaat het ook. Belangrijk is dat je je schoenen uitdoet en de rituelen volgt. Hoofddeksels (de speciale keppeltjes) zijn voor mannen nıet verplicht. Vrouwen mogen ook mee bidden maar ze zitten (buiten althans) achter de mannen. İn de moskee zelf zitten ze apart.
Na de moskee etc nog wat door het park gelopen en een moskee bezocht dat voornamelik opgebouwd was uit Grıekse en Romeinse pilaren.