‘In Lusaka hebben ze nog geeneens krijt’

Bijna een week terug in Nederland. En bevalt het? Om eerlijk te zijn: het valt niet mee. De eerste dag is het natuurlijk altijd weer leuk om in je eigen huis te zijn, je vrienden weer te zien en de post door te nemen maar dan…
Vorige week liepen we in korte broek en was het ongeveer 30 graden, dat is nu wel anders.
Elke avond gingen we lekker uiteten en hoefden we ons geen zorgen te maken over wie de boodschappen ging doen. De prijzen leken veel sympathieker. Het landschap boeiender en over het werk hoefden we ons al helemaal niet druk te maken… dat komt in januari wel weer.
Maar nu is het dan zover… januari is gekomen en wij hebben te maken met een nieuwe realiteit, of is het toch weer een oude realiteit in een nieuw jasje? In het nieuws lijken de discussies nog steeds te gaan over Lonsdale-jongeren, extremistische moslims, Nederlands praten op straat etc, etc. Ook in de politiek lijkt er weinig verandering te zijn. Wederom was er sprake van een bijna kabinetscrisis alleen ging het dit keer over iets anders dan de vorige keer.
Donderdag even naar school geweest. Leuk om alle collega’s weer te zien. Maar iedereen was erg druk. Er was een toetsenweek in combinatie met projectwerk. Ik zag een aantal collega’s al weer driftig met gekleurd papier heen en weer te rennen. Het was weer tijd om te knippen en te plakken.
Andere collega’s liepen met bruine enveloppen onder de armen op zoek naar de juiste groep, het juiste lokaal etc. Weinig verandering of toch?
Nieuw was dat op school het 75 minutenrooster was ingevoerd en dat valt voor een groot aantal collega’s niet mee. Daarnaast was de nieuwbouw gereed. Communicatie gaat nu vooral via de computer. Toen ik dat thuis wilde uitproberen merkte ik al direct dat mijn computer te oud was voor dit soort dingen… Moet ik dan een nieuwe halen om in de toekomst mijn cijfers op tijd en digitaal in te kunnen leveren of …?
Tijdens ons reis door Zambia hebben we in een township een schooltje bezocht. Op vrijdag 2 december heb ik een stuk voor onze blogspot geschreven:
“Aangekomen in Misisi, de naam van de township, werd het ons al gauw duidelijk dat we nog lang niet de ergste armoede van Afrika hadden gezien... die stond nu op ons te wachten. De hutjes en stenen huizen zijn op een vuilnisbelt gebouwd, of anders gezegd er ligt zoveel rotzooi dat de mensen op hun eigen vuilnisbelt wonen. Er zijn een aantal openbare toiletten en de meeste zijn kleine hokjes met een gat in de grond. Sommige zijn opgetrokken uit plastic zakken.
We hebben eerst een lagere school bezocht. De schapenhokken van mijn vader waren daar nog luxe villas bij. Een groep kinderen zat op houten bankjes in een donker hok waar het enige daglicht door de gaten in de dakbedekking kwam. Ze waren (of leken) nog erg jong. In totaal gaan er zo'n 100 kinderen naar deze school. De school is opgezet door de township zelf en krijgt geen of nauwelijks geld. Af en toe komt er wat geld, boeken, krijtjes, schriften en posters binnen van een toerist die via Benson de school heeft bezocht.
De kinderen zijn voornamelijk weeskinderen en ook hier zijn malaria en aids de grootste boosdoeners. Als je dit ziet dan ga spontaan denken waar is mijn bankpas. Van alle scholen die we gezien hebben, was dit toch echt wel het ergst. Maar goed waar moet je beginnen? Bij het dak, dat straks met meer regen in kan storten, bij de schriften, bij de pennen? Het lijkt bijna onbegonnen werk. Ondertussen kijken de leerlingen je vriendelijk aan en scanderen al staande prachtige volzinnen zoals: Good morning Sir. How are you Sir?
Aan de wand hangen posters in het Engels die gebruik worden om kinderen Engels te leren, boeken zijn er niet laat staan tafels om aan te zitten…”
Mijn computer weggeven aan deze school heeft geen nut omdat er geen elektriciteit is. Een paar pakjes krijtjes sturen? Die zijn gebroken voordat ze gebruikt kunnen worden. Misschien is het belangrijkste wel om het hoofd koel te houden en steeds, als het hier allemaal tegen zit de beelden van die school voor ogen te houden… en te bedenken dat ze in Lusaka nog geeneens krijtjes hebben.