'Modderpootjes'

Wir sind jetzt in Deutschland... ich meine in Namibie. Het is hier zo duits dat je afentoe weleens denkt... wat raar.
Maar goed laten we bij het begin beginnen. Zondagmorgen zijn we met de bus van Livingstone vertrokken richting Botswana. De busrit was snel en rond een uur of een waren we bij de grens met Botswana. Maar hoe verder? De dame van de immigratie verteldeons dat er morgen een bus was. Maar gelukkig verder vragend vonden we een minibuschauffeur die ons naar Dvundu wilde brengen. Dus daar gingen we. In een busje vol met mensen uit Windhoek. Deze mensen zaten al vanaf tien uur 's morgens te wachten en waren blij dat wij om twee uur instapten zodat we eindelijk vol weg konden rijden. De tocht was snel en geruisloos. Vliegend over het wegdek terwijl het steeds harder begon te regenen. Aangekomen in Dvundu was het tijd om een bed te vinden. We hadden besloten om in een backpackerslogde te gaan overnachten maar die bleek ongeveer 14 km verder op te zijn. Bij pure toeval reed de eigenaar net voorbij en was blij om nieuwe gasten mee te nemen. toen we uitlegden dat we morgenvroeg naar Shakawe wilden, vertelde hij dat dat een moeilijk klus zal worden maar... er was een groep Zweden in drie roze bussen die ok die kant opgingen en misschien konden we met hun meerijden tot aan de grens of nog verder. Vriendelijk gevraagd en het mocht. Dus zondag was our lucky day. 's Avonds lekker gegeten en wat zitten kletsen met de eigenaar en de Zweden onder het genot van een biertje.
De maandag op weg met de Zweden. We zaten in de eerste bus die bestuurd werd door Eddie. Onder Abba muziek reden we het nationale park in. De dame aan het hek vertelde dat het erg modderig was en dat er een vrachtwagen vast zat. Enkele minuten later zagen we de vrachtwagen en onder dezelfde klanken van dezelfde Abba zaten wij ook binnen enklele minuten vast in de modder. Alle Zweden sprongen op blote voeten met ontblote bovenlijven uit de bus en begonnen driftig te duwen... al het aanmodderen mocht niet baten. Ondertussen begon het te regenen. Eddie vertelde ons dat het even kon duren en als er een 'fourwheel' voorbij kwam dat we dan misschien beter konden gaan liften. Inderdaad na enkele minuten kwam er een auto aangereden. Het echtpaar, Stephan en Sissie was zo aardig om ons een lift aan te bieden tot aan de grens. Toen we vertelden waar we heen gingen, bleek dat ze naar dezelfde plaats moesten en we konden met hun meerijden. Aangekomen in Shakawa hebben we Nigel en Tuomo ontmoet.
De volgende dag zijn we met zijn zessen naar de rotstekeningen van de San (bosjesmannen)in Tsodilo Hills geweest. Nigel werkt als adviseur voor een project dat bezig is om de cultuur en de geschiedenis van deze mensen te behouden. Het was indrukwekkend om deze 5.000 tot 10.000 jaar oude tekeningen te zien en dat alles onder begeleiding van iemand die er veel vana af weet.
Gisteren zijn we met Nigel en Tuomo weer richting Namibie gereden. Lekker vroeg in hun landrover gestapt en gezellig kletsend richting dezelfde modderweg als die van maandag gereden. Gelukkig was het de laatste dagen droog geweest. Geen Zweed meer te zien. Volgens de meneer van de grens, waren ze rond een uur of een diezelfde maandag bevrijd en de grens overgestoken. 's Middags waren tegen twee uur in Tsumeb, Namibie.
We logeren in de 'Mousebird', een soort van B&B. De eigenaren zijn een echtpaar uit Oost Duitsland die het in maart 2005 gekocht hebben. Ze hebben hun baan in Berlijn opgezegd en zijn het grote avontuur aangegaan. Met een vriend van hun, Janny, gaan we morgen een zesdaagse safari in Kaokoland maken.
Het dorp/stadje is erg Duits en gisteravond hebben we danook schnitzel gegeten. De meeste blanken hebben een Duitse achtergrond en spreken meestal Duits en Afrikaans. Alles is hier in het Afrikaans en voor ons redelijk gemakkelijk te lezen. De winkels zijn in handen van de blanken en het ziet er allemaal netjes en gelikt uit. We moeten er erg aan wennnen en ik heb nog niet het gevoel dat de verhoudingen hier zo gelijkwaardig zijn. Maar misschien oordeel ik te snel...