'Waar een wil is...is een??'

Zaterdagmiddag. Vroeger was dat voor ons het tijdstip om Swiebertje te kijken bij mijn oom en tante en om vervolgens 's avonds in de 'tobbe' te mogen/moeten. Met een beetje geluk mocht je in pyjama nog naar 'Mies' kijken.

Zaterdagmiddag in Asmara is niet de tijd van Swiebertje maar meer de tijd van 'chatten' en 'msn-en'. De internetcafe's zijn overvol en bijna 100% van de mensen zijn bezig om via Yahoo contact te leggen. 's Avonds rond 7 of 8 uur is het onmogelijk om een plekje te bemachtigen en als dat al lukt, dan kun je vergeten om 'on line' te komen.

Vandaag moest ik erg aan mijn vader denken. Voor mijn vader was eigenlijk alles bruikbaar of beter gezegd alles herbruikbaar. De appelmoesblikken stonden keurig gepoetst in de schuur en voldeden prima als opslagplaats voor pootbonen. Tal van plastic emmers, oude jerrycans, stukjes touw en zelfs stukken glas (handig om naast planten te zetten zodat ze extra zon kregen en ze konden tevens dienen als wapen tegen al te vraatzuchtige houtduiven). Naast dit alles was mijn vader ook een meester in het bouwen van allerlei schuurtjes of schapenhokken.
Toen Charles en ik vandaag door het landschap van Eritrea reden, zagen we tal van bouwsels die mij deden denken aan die van mijn vader: met schaarse middelen waren ze daar neer gezet. Op een markt zag ik de hergebruikerscultuur. Met name blik. Tal van blikken afkomstig van Amerikaanse hulporganisaties dienen nu als olielamp, opslagplaats voor bonen (sic), wierookbranders, koffiestoofjes etc. De zakken waar eens graan (gegeven door wederom Amerikaanse hulporganisaties) in had gezeten, waren nu omgetoverd in handige boodschappentassen. Het mooiste vond ik wel de dakgoot met daarop ' USA vitamines'. Ik denk dat mijn vader zich hier prima thuis gevoeld had.

Tijdens onze tocht door Eritrea lopen we tegen zaken op , waarbij wij ons weleens afvragen of het onwil of onkunde is. Het land is nog jong en heeft nog steeds problemen inzake de grenzen. Ethiopie claimt namelijk toegang tot de Rode Zee en wil daarom de stad Assib hebben. Dat wil Eritrea niet geven. Maar wat heeft dat met het feit te maken dat er bijna geen bussen zijn en dat de benzine hier zo'n 2. 30 Euro per liter is? Misschien alles maar misschien ook niets! In ieder geval is reizen een moeilijk probleem zeker met deze prijzen. Als toerist kun je niet geheel vrij reizen maar de 'permits' zijn redelijk makkelijk te regelen. Alleen het vervoer niet. Ga je zelf dingen huren, dan merk je hoe duur het allemaal is.
Het jonge land heeft een langdurige oorlog achter de rug en economisch gaat het niet goed. Toerisme staat nog in de kinderschoenen. En ik kan me ook best voorstellen dat het vervoweren van de bevolking richting hun werk en school belangrijker is dat twee mannnen die graag iets willen zien van hun mooie land.