La Dolce Vita
Dit is onze tweede dag in Asmara. Gistermorgen al vroeg wat rond gelopen. We konden slecht slapen i.v.m.
de herrie op straat en natuurlijk omdat alles weer
nieuw is.
Asmara is in de jaren twintig en dertig van de 20ste eeuw volgebouwd door de Italianen. Tal van gebouwen
zijn in de art deco style terwijl anderen weer meer kenmerken van de fascistische bouw hebben. De straten zijn breed en alles maakt een ruimtelijke indruk.
Voordat we zijn gaan wandelen eerst natuurlijk ontbijten op zijn Italiaans: kopje koffie en een cake. De eerste keer dat we weer eens echte koffie proefden.
Na het ontbijt op weg naar de markt. De centrale markthal is een soort van kopie van de grote moskee met in het midden een grote koepel.
Op de markt worden zaken als groenten, fruit en kruiden aangeboden door de locale boeren en boerinnen. Het was er dan ook een drukte van jewelste. Na de markt zagen we een grote kerk en nieuwsgierig als we waren zijn we richtig de kerk gelopen.
Om de kerk was een grote muur met torentjes en een ingangshek. Binnen de muren was er een enorme plein. Tal van mensen stonden daar al te bidden. Ik ben de kerk binnengelopen nadat ik mijn schoenen had uitgetrokken. In de kerk was het druk i.v.m. een huwelijk. De priester stond bij het altar te zingen.
Naast hem stonden een aantal helpers. Het bruidspaar werd bijgestaan door een viertal personen: allen dragen een hoofddeksel in de vorm van een koepel/dome. De mannen zaten links en de vrouwen zaten rechts. Omdat het gebruikelijk is dat men ongeveer de hele kerkdienst staat, heft men speciale lange stokken waarop men kan leunen.
Nadat de priester klaar was, kwamen er enkele misdienaren die met een grote trom het bruidspaar muzikaal begeleidden. De priester bleef zingen terwijl het paar rond het altaar liep. Na deze ceremonie ging het bruidspaar naar buiten en een tweede paar stond te wachten.
Ondertussen vertelde een meneer ons dat het zondag, vandaag dus Nieuwjaar is. s Morgens om vijf uur begint de kerkdienst en wordt er gezongen en krijgt men tal van zegeningen mee. Het was de bedoeling om daar vanmorgen heen te gaan.
Charles is het wel gelukt , mij niet.
Na de kerkdienst snel terug naar het hotel om onder
begeleiding van Asmarik rond te gaan lopen. Zij had
een lijstje gemaakt met belangrijke zaken zoals bank,
postkantoor etc. Eerst geldwisselen. Nadat ik mijn
handtekening had gezet begon de mevrouw direct te
zeggen dat dit niet de juiste handtekening was. Maar
gelukkig accepteerde ze het na een tijdje: van Charles
niet. De arme jongen zit nu al met twee cheques die
niet in te wisselen zijn. Het blijft een ramp dat
geld wisselen.
Na de bank verder de stad in. Het postkantoor ligt aan
een plein met prachtige, helaas slecht onderhouden,
gebouwen. Voor het postkantoor zelf zijn kosten nog
moeite gespaard.
Na het kopen van postzegels hebben we een fruitjuice
gedronken. Ook hier weer de Italiaanse cakes en
gebakjes. Ondertussen was onze groep aangevuld met
Jonas, een jongen die al zon twintig jaar in
Duitsland woonde. Daar hij een beetje op het verkeerde
pad was geraakt, vond zijn moeder het een wijs idée om
hem terug naar Eritrea te sturen. Zijn oom probeerde
hem in het leger te krijgen maar dat vond meneer na
twee dagen te zwaar.
s Middags eigenlijk alleen maar wat rondgelopen en
gebouwen bekeken. De locale VVV heeft een kaart
gemaakt waarop de gebouwen een aparte kleur hebben per
tijdvak. Nu kun je dus in een oogopslag zien welke
gebouwen bijvoorbeeld ten tijde van Mussolini zijn
gebouwd.
Na de wandeling wat uitgerust en voor het eten nog een
twee uurtjes getracht onze emails te lezen en wat te
schrijven voor de blog: zonder resultaat!
Na die twee uur even een biertje gedronken en toen
gegeten en vroeg naar bed.
Vanmorgen om 5.30 ging de wekker en Charles was zo
stoer om op te staan. Ik heb de ceremonie voorbij
laten gaan.
Nu wederom in een internet café om te merken dat niets
werkt. In plaats van direct op de blog te werken, zit
ik nu een verhaal te schrijven in word met als risico
dat ik het straks kwijt ben.
U ziet het leven kan hier erg zoet zijn vooral als je
in een bar zit met leuke namen als Café Moderna ,
Café Impero etc.
Maar het kan ook anders: La vita e dura: het leven kan
hard zijn vooral in internet cafés en wisselkantoren.
Ik begin ook steeds meer te begrijpen waarom Jezus die
mensen uit de tempel heeft gegooid.
de herrie op straat en natuurlijk omdat alles weer
nieuw is.
Asmara is in de jaren twintig en dertig van de 20ste eeuw volgebouwd door de Italianen. Tal van gebouwen
zijn in de art deco style terwijl anderen weer meer kenmerken van de fascistische bouw hebben. De straten zijn breed en alles maakt een ruimtelijke indruk.
Voordat we zijn gaan wandelen eerst natuurlijk ontbijten op zijn Italiaans: kopje koffie en een cake. De eerste keer dat we weer eens echte koffie proefden.
Na het ontbijt op weg naar de markt. De centrale markthal is een soort van kopie van de grote moskee met in het midden een grote koepel.
Op de markt worden zaken als groenten, fruit en kruiden aangeboden door de locale boeren en boerinnen. Het was er dan ook een drukte van jewelste. Na de markt zagen we een grote kerk en nieuwsgierig als we waren zijn we richtig de kerk gelopen.
Om de kerk was een grote muur met torentjes en een ingangshek. Binnen de muren was er een enorme plein. Tal van mensen stonden daar al te bidden. Ik ben de kerk binnengelopen nadat ik mijn schoenen had uitgetrokken. In de kerk was het druk i.v.m. een huwelijk. De priester stond bij het altar te zingen.
Naast hem stonden een aantal helpers. Het bruidspaar werd bijgestaan door een viertal personen: allen dragen een hoofddeksel in de vorm van een koepel/dome. De mannen zaten links en de vrouwen zaten rechts. Omdat het gebruikelijk is dat men ongeveer de hele kerkdienst staat, heft men speciale lange stokken waarop men kan leunen.
Nadat de priester klaar was, kwamen er enkele misdienaren die met een grote trom het bruidspaar muzikaal begeleidden. De priester bleef zingen terwijl het paar rond het altaar liep. Na deze ceremonie ging het bruidspaar naar buiten en een tweede paar stond te wachten.
Ondertussen vertelde een meneer ons dat het zondag, vandaag dus Nieuwjaar is. s Morgens om vijf uur begint de kerkdienst en wordt er gezongen en krijgt men tal van zegeningen mee. Het was de bedoeling om daar vanmorgen heen te gaan.
Charles is het wel gelukt , mij niet.
Na de kerkdienst snel terug naar het hotel om onder
begeleiding van Asmarik rond te gaan lopen. Zij had
een lijstje gemaakt met belangrijke zaken zoals bank,
postkantoor etc. Eerst geldwisselen. Nadat ik mijn
handtekening had gezet begon de mevrouw direct te
zeggen dat dit niet de juiste handtekening was. Maar
gelukkig accepteerde ze het na een tijdje: van Charles
niet. De arme jongen zit nu al met twee cheques die
niet in te wisselen zijn. Het blijft een ramp dat
geld wisselen.
Na de bank verder de stad in. Het postkantoor ligt aan
een plein met prachtige, helaas slecht onderhouden,
gebouwen. Voor het postkantoor zelf zijn kosten nog
moeite gespaard.
Na het kopen van postzegels hebben we een fruitjuice
gedronken. Ook hier weer de Italiaanse cakes en
gebakjes. Ondertussen was onze groep aangevuld met
Jonas, een jongen die al zon twintig jaar in
Duitsland woonde. Daar hij een beetje op het verkeerde
pad was geraakt, vond zijn moeder het een wijs idée om
hem terug naar Eritrea te sturen. Zijn oom probeerde
hem in het leger te krijgen maar dat vond meneer na
twee dagen te zwaar.
s Middags eigenlijk alleen maar wat rondgelopen en
gebouwen bekeken. De locale VVV heeft een kaart
gemaakt waarop de gebouwen een aparte kleur hebben per
tijdvak. Nu kun je dus in een oogopslag zien welke
gebouwen bijvoorbeeld ten tijde van Mussolini zijn
gebouwd.
Na de wandeling wat uitgerust en voor het eten nog een
twee uurtjes getracht onze emails te lezen en wat te
schrijven voor de blog: zonder resultaat!
Na die twee uur even een biertje gedronken en toen
gegeten en vroeg naar bed.
Vanmorgen om 5.30 ging de wekker en Charles was zo
stoer om op te staan. Ik heb de ceremonie voorbij
laten gaan.
Nu wederom in een internet café om te merken dat niets
werkt. In plaats van direct op de blog te werken, zit
ik nu een verhaal te schrijven in word met als risico
dat ik het straks kwijt ben.
U ziet het leven kan hier erg zoet zijn vooral als je
in een bar zit met leuke namen als Café Moderna ,
Café Impero etc.
Maar het kan ook anders: La vita e dura: het leven kan
hard zijn vooral in internet cafés en wisselkantoren.
Ik begin ook steeds meer te begrijpen waarom Jezus die
mensen uit de tempel heeft gegooid.
Labels: Eritrea, Trip to Middle East and Africa
posted by Charles Roffey and Fred O at 16:20
0 Comments:
Post a Comment
<< Home