' Het smalle pad'

Om in Eritrea iets te regelen moet je een bepaalde gave hebben die wij
zeker (nog) niet hebben namelijk een Jobsgeduld. We zijn sinds maandag
bezig om een reisje te maken buiten Asmara. Moet kunnen niet waar!
Allereerst naar het buro voor tourisme. Aaardige man maar erg formeel.
Zijn infobladen waren van ongeveer 5 jaar geleden.Maar dat mag de pret
niet drukken nietwaar. Hij vertelde ons dat we toestemmingen moesten
hebben om te mogen reizen. Deze zogenaamde ' permits' kon je bij hem
regelen en dat zou allemaal binnen enkele minuten te doen zijn. Goed
dat was alvast binen. Volgende stap: vervoer. Oh er gaan bussen en je
kunt altijd naar een autoverhuurbedrijf gaan. Hij was zelfs zo aardig
om ons er heen te brengen. Goed plan: eerst met hun een reisschema
maken en dan bij hem de 'permits' halen. Klein probleempje was dat
vervoer erg kostbaar is en een dat een auto per dag zo'n 200 USD is.
Dus ons reisje richting Djibouti zou zo'n 1500 USD kosten. Dat kan
bruine niet trekken. Dan maar naar een ander bedrijf: zelfde prijs.
Terug naar meneer van het toerisme of hij een andere oplossing had: de
bus. Ondertussen wel een visum voor Djibouti geregeld die we de
volgende dag konden gaan ophalen.
Aan het eind van de dag een touroperator gevonden die ons wel even een
goed prijsje zou gan maken. Morgen maar weer terugkomen.
Dinsdag eerst onze visa opgehaald. Allemaal zonder problemen.Toen
onze 'permits' gehaald. En inderdaad was dat binnen 5 minuten geregeld.
We kunnen nu reizen alleen nog even...juist vervoer regelen. Charles
heeft een aantal uren op het station geprobeerd om een plaats in de bus
te krijgen... domani. Morgenvroeg kun u zich inschrijven de andere bus
is al vol.
Vanochtend om 8 uur op het station met een geweldig plan: even
inschrijven voor de bus richting Djibouti en dan een dagje naar Nefasit
om daar een klooster te bezoeken. Volgens onze meneer van het toerisme
zo'n twintig minuten lopen vanaf de grote weg. Ohg ja je moet wel een
permit hebben van de orthodoxe kerk want het is hun bezit. Die hebben
we gistermiddag zowaar ook nog kunnen regelen.
Het inschrijven kon niet. Mevrouw vertelde ons maandag: dat is niet
domani! Een tijdlang geprobeerd maar geen resultaat. Dan maar de bus
richting ons klooster. Twee uur later stonden we nog in de rij en we
weten nog steeds niet of dat wel de goede rij was. Er was een bus maar
de eigenaar was van gedachten veranderd en nu ging de bus halfvol naar
een andere plek. De mensen om ons heen zaten rustig en gelaten te
wachten. Als ze even weg wilden dan legden ze een steen in de rij. Wij
hadden een rode steen, die ligt er vast nog wel. Omdat ons geduld toch
opraakte, hebben we maar eens een taxi meneer gevraagd wat zijn prijs
is: 500 Nakfa (zo'n 35 USD) maar dan zou hij ook op ons blijven
wachten. Toch maar gedaan. Hij verteld ons in het Italiaans dat de
klimpartij naar het klooster zo'n anderhalf tot twee uur was en dan nog
weer terug.
Toen we in Nefasit aankwamen hebben we eerst wat water gedronken in Bar
Rina. Rina sprak goed italiaans en merkte op dat haar neef wel wilde
gidsen want het was toch een hele tocht.
Neef Isker was een goede gids. De tocht was een grote ramp. De paden
waren erg smal en onze gids had veel binnendoortjes die vol met puin
lagen en die erg steil waren. De zon begon ook lekker te schijnen dus
al met al kon ik mijn pret wel weer op. Onderweg kwamen we de kleine
Natu tegen die gezellig mee ging lopen. Het jochie van 9 sprong vrolijk
om ons heen en had geen enkele moeite met de steilheid o.i.d. Ik
daarentegen WEL. Tal van vervloekingen, tal van keren geroepen:ik kap
nu! en ga zo maar door. Iskander bleef rustig en zei steeds heel
lief 'almost finished'. Nou dat klopte ' I was almost finished'.
Onderweg kwamen we een familie bavianen tegen die ook van mijn geraas
waren geschrokken. Op het laatst had ik het niet meer en was van plan
om te blijven wachten in de schaduw. Nee dat kon niet we waren er bijna,
kijk maar daar is het ongeveer. Weer braaf meegelopen. Half uur later
nog niets te zien. En eindelijk waren we ergens in de buurt van een
klooster... tenminste het was zichtbaar in de verte. De laatste honderd
meter werden nog een extra traktatie. We moesten onze schoenen uitdoen
en op blote voeten verder. Lekker die steentjes. Dat liep dus nog
berooerder. Uiteindelijk kwamen we aan: 3 uur later! (hoezo 20
minuten!!)De monniken waren aan het bidden dus we moesten nog even
wachten. Na een lange tijd kregen we thee en injera (soort van
pannenkoek) met hete bonensaus. Daarna mochten we wat op het terrein
lopen. We konden nergens naar binnen en alle kerken, heilige plekken en
bibliotheek met middeleeuwse manuscripten bleven voor ons verboden
gebied. Alleen de kooien en ezels konden we begroeten. Na dit alles
bewonderd te hebben zijn we de barre tocht naar beneden weer begonnen.
We waren blij dat we na 10 minuten de schoenen weer aan mochten en we
waren nog blijer toen we zo'n drie uur later weer bij tante Rina in de
bar zaten. Genietend van een watertje en een biertje. Rina kon haar
lachen niet op. Maar wel bewondering voor mij dat ik het gered had.
Vonden Charles en ik ook. Complimenten aan Iskander voor het figuurlijk
mij de berg opschoppen.Want ik ben wel erg blij dat ik het uiteindelijk
gered heb.
Morgenvroeg gaan we weer met de bus naar een ander oord: Barentu.
Charles heeft kaartjes voor de bus en we vertrekken om 4.30 s'
morgensvroeg. Als dat niet het ' smalle pad' is dan weet ik het ook
niet meer.
Onze tocht richting Djibouti regelen we ' domani' wel