Reisje langs de Omo

Als ik aan onze trip op de Omo terug denk, dan moet ik altijd weer denken aan tal van liedjes waar een riviertocht central staat. De leukste vind ik nog steeds die van Adele Bloemendaal over een ‘Reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn’
Voor dat ik aan deze tocht begon, had ik tal van bedenkingen. Ik ben niet zo’n waterrat en veertien dagen op een rivier? En dan het woord: ‘white water rafting’ daar kreeg ik het al gelijk Spaans bernauwd van (die hielden ook niet zo van water). En hoe zit het met zaken als kamperen, toilet en niet te vergeten: douchen! Kortom: genoeg redenen voor mij om keurig op de droge wal te blijven.
Maar er was natuurlijk een factor die doorslaggevend was: Charles wilde heel graag en wie ben ik om hem dit pleziertje te weigeren?
Op zaterdag 8 oktober maakten we kennis met Geoff, Chris en Robel. De volgende dag op tijd weg omdat we zo’n anderhalf dag voor de boeg hadden om bij de rivier te komen. Op Maandag waren we ‘s middags op de brug waar we opgewacht werden door Garry en zijn crew. Na het inladen van verse groentes etc staken we van wal.
De eerste paar uren waren erg rustig en ik voelde me dan ook al gauw op mijn gemak. Na een aantal uren op het (rustige) water gingen we kamperen op een zandstrandje met een nijlpaard als buurman (alles beter dan een Tokki!).
Het kamperen beviel wonderwel. Het toiletgebeuren was altijd een rustig plekje zoeken voordat het donker werd zodat je tenminste niet op een nijlpaard trapte. Het gebeuren ging altijd vooraf aan het ophalen van de spade (‘The Magic Stick’) en het toiletpapier. Douchen was meestal een emmertje met bruin Omo-water over je lijf gooien maar afentoe werden we verwend met een zijrieviertje waar je heerlijk in kon liggen alsof je ein een bubbelbad lag. Ja en als het niet regende, dan lekte onze tent ook niet en kon je heerlijk liggen snurken na een dag op het water.
Het eten was top. ‘s Morgens een ontbijtje met vers fruit als voorafje. Soms gebakken eieren, dan weer pannenkoekje en altijd voldoende koffie. Het middageten was veelal vers fruit en brood met kaas en salami. ‘s Avonds werd er driftig gekookt. Vaak hielp ik in de keuken en we hebben heel wat paprika’s, uien, kili’s knofloof en kool fijngesneden. Vaak was er rijst of pasta met een heerlijke roerbakken groentemix en natuurlijk altijd een verse salade. Over de keer dat we kip hebben gegeten praten we liever niet omdat deze scharrelkip de laatste 3 jaar hard had getraind voor de marathon. Op onverklaarbare wijze is deze harde jongen op onze borden beland en wij zijn een redelijk tijd zoet geweest om het vlees van zijn botjes te krijgen.
De eerste dagen zijn we geen mensen tegen gekomen. Na een week ontmoetten we Zapata. Hij was onze gids voor een dag. ‘s Avonds stond al snel zijn halve dorp bij ons om de tent.
Hoe verder we kwamen, destemeer mensen stonden er angs de kant .Zo kwamen we de Wahaita, de Bumi, de Bode, de Mursi, de Hammer en de Ari tegen. Meestal stonden ze aan de kant te zwaaien en te wachten op een bezoek. Bezoek betekende veelal geld en wie weet geschenken zoals scheermesjes. Ze vroegen voor iedere foto zo’n 2 Birr (= 0.20 euro). De scheermesjes werden niet altijd gebruikt voor het scheren van de hoofdjes getuige de vele rituele littekens op hun lichamen. De meest indrukwekkende en ook wel afschuwwekkende waren de Mursi vrouwen met hun lippen. Deze dames hebben een platte kleischijf in hun onderlip. Van jongs af aan wordt er een voorwerp in de lip aangebracht en het gat wordt dus steeds groter tot dat ze er een schijf tergrootte van een theeschoteltje in kunnen hebben.
Naast de vele mensen die we gezien hebben, kwamen we tal van krokodillen, nijlpaarden en bavianen tegen. De grote en indrukwekkende visarenden waren tot op het laatst onze begeleiders op deze geweldige tocht.
Na zo’n veertien dagen lekker op het water dobberen, lekker kamperen, lekker eten en lekker dieren kijken, kan ik een ieder zo’n reis aanbevelen. Alleeen de volgende keer ga ik leiver op de eerste helft mee omdat de ‘rapids’ voor mij wat te tam waren.