De methadonbus

Reizen per bus heeft zo zijn voordelen. Je ziet genoeg van het
landschap, je ontmoet allerlei mensen en het is redelijk goedkoop.
Maar het heeft ook tal van nadelen en een ervan is wel het gebrek aan
comfort.
Men moet bedenken dat de afstanden niet alleen groot zijn maar dat er
meestal geen wegdek is (soort van verharding als je mazzel hebt). Een
ritje van honderd kilometer kan algauw een uur of drie vier duren.
Naast het ontbreken van het wegdek zijn ook de Ethiopische busrituelen
niet bevordelijk voor snel vervoer. Allereerst als de busdeur opengaat
dan perst iedereen zich snel mogelijk in de bus. Dumpt zijn of haar
spullen (en dat is meestal veel) op en onder de banken, gaat dan weer
naar buiten of blijft heen en weer lopen. Na een tijdje kijkt degene
die verantwoordelijk is voor de bussen (de meeste bussen zijn
particulier) of de bus vol genoeg is. Is dat het geval, dan gaat hij
de kaartjes controleren en diegene zonder kaartje wordt er uitgezet
met als gevolg dat we weer moeten wachten tot dat de bus vol genoeg is.
Meestal rijden we na ongeveer een uur.
Gisteren een tochtje naar Jijiga gemaakt. Deze reis ging anders. Bij
aankomst op het station kregen we een voorkeursbehandeling. Er werd
een plek voor ons vrijgemaakt en de bus was al snel vol. Dus rijden
maar.
De bus was vol met vrouwen op weg naar de markt in Jijiga. Hun
belangrijkste handelswaar was ' qat'. Schijnbaar levert dit spul meer
geld op in kleinere plaatsen. De sfeer in de bus was gezellig. Een
jonge man vertelde zijn verhaal en een groot deel luisterde
aandachtig, lachte om het verhaal en soms werd er geklapt. Onderweg
werd een aantal keren gestopt en was de bus snel gevuld met kinderen
die hun spulletjes (koekjes, limonades en pinda's) aanboden. Na zo'n
tweeenhalf uur waren we in Jijiga.
Maar daar gebeurde iets vreemds. We stonden te praten met een groepje
jongeren om te vragen wanneer er weer een bus terug ging. Toen
verscheen er een agent die de jongens sommeerde om weg te gaan en ons
vertelde dat we mee moesten naar het politiebureau. Waarom? Met een
opmerking over 'not free to travel' moesten we het doen.
We volgden de agent door de straten en wisten gelijk al niet meer waar
we waren. Op het bureau aangekomen werden we ontvangen door een agent
die ons vriendelijk vroeg wat we hier kwamen doen. Dat vroegen wij ons
ook al af. Hij belde een inspecteur die vroeg: ' Wat kan ik voor
jullie doen?' Ja dat weten we niet. Dus wij vroegen of we een 'permit'
nodig hadden en of er beperkingen waren. Nee, niets van dit alles. Dus
we konden weer gaan.
Eenmaal terug in het stadje hebben we de markt bezocht. Charles was
met zijn camera een attractie. Steeds als hij een foto had genomen en
dat aan de mensen liet zien, had hij een grote menigte om zich heen
staan. Dus elke vijf meter stonden we weer een kwartiertje stil. De
markt zelf had weinig te bieden maar het was wel leuk om er rond te
kijken en afentoe te praten met de mensen. We hebben een glas
kamelenmelk gekocht (vet met een branderig smaakje)en wat gegeten.
Rond een uur of twee maar weer eens richting bus.
En dat ging even anders dan gepland. De bus was nog bijna leeg en het
duurde tot een uur of vier voordat het vol was. Tegen half vijf gingen
we eindelijk rijden. Maar algauw brak er een ruzie uit. Een aantal
gillende vrouwen zat elkaar in de haren. Wat de reden was bleef voor
ons een geheim. Een van de vrouwen greep een, nog gevulde,
conservenblik en was van plan omdat maar als projectiel te gebruiken.
Na een tijdje was de boel weer wat gesust. Maar toen was er nog een
groep vrouwen die weigerden te betalen en gilden alsof ze gekeeld
werden. Met de gebruikelijke stops en de controles op gesmokkelde
waren (i.v.m. grens gebied van Somaliland) duurde de rit uren. Toen
het eenmaal donker werd, ging het nog langzamer. Om acht uur 's avonds
stapten we uit: vijf uur in een bus en dat voor slechts 1.40 Euro per
persoon: dat noem ik nog eens waar voor je geld!