Afrika in geuren en kleuren

Vandag aangekomen in Djibouti na een lange reis.
We zijn dinsdagmorgen om 4.30 vertrokken uit Asmara. De bagage hadden
we een dag van te voren al afgegeven en lag keurig op het dak. Dit
keer zonder de gezelschap van geiten. Voor vertrek hebben we om 4 uur
ons traditioneel ontbijt genomen: kopje zoete thee en een stuk brood.
In de bus was het een drukte van belang. We deelden onze plek met een
dame. Voor ons zat een oudere mevrouw die beter af was geweest met een
verhuiswagen. Ze was tijden bezig om haar bonte verzameling aan
spulletjes in zakjes en tasjes te stoppen en daar weer plek voor te
vinden. Onder de banken of in de bagagerekken.
De reis ging eerst door de bergen en afentoe werd er gestopt voor een
plasje, een kopje thee o.i.d. Tot ongeveer 8 uur was het nog redelijk
koel in de bus maar daarna werd het snel warmer. De oudere dame deed
haar best om een frisse bries tegen te houden. Met hand en tand zat ze
haar open raampje te verdedigen tegen de tocht door het gordijn strak
tegen het ruitje te houden. Maar haar actie leidde als snel tot verzet
en ze moest de tochtstroom toelaten. Haar klaagzang over haar
nekspieren hielp niets. Ook het feit dat ze daarna de hele tijd met
een wollen trui om haar nek zat, kon de rest van de bus niet deren.
's Middags reden we langs de Rode Zeekust: leuk maar erg heet. Toen we
om 17 uur bij een controlepost vroegen hoe lang het nog naar Idi was,
kregen we een teleurstellende 'nog drie uur' te horen. De hitte nam
meer en meer toe en het was drukkend en benauwd.
Om 20.00 uur reden we Idi binnen. Het plaatsje bestond uit een straat
met aan beide kanten hutten. Een aantal hutten dienden tevens als
winkel of als restaurant. Het dorp was totaal onverlicht omdat
electriciteit nu eenmaal een probleem is. Mijn idee om even te gaan
douchen voor het eten kwam niet geheel uit. In de straat voor de
hutten stonden tientallen bedden op ons te wachten. Lekker slapen in
de open lucht! Ja en een douche of toilet was er niet. Het open gebied
achter de bewoning diende als toilet. Goed, bed opgezocht, spullen
neergezet en een restaurantgezocht. Lekker biertje uit de witte
maar zeker geen koelkast en een injera. Daarna zijn we gaan slapen
maar dat viel niet mee i.v.m. de drukkende hitte.
De volgende morgen ronkten de motoren van onze bus al gezellig rond
een uur of drie. Opstaan en wegwezen dus. We vonden het niet erg om zo
vroeg te mogen reizen. Rond een uur of acht waren we in Assab. Niet
lang daarna kwam meneer Medhane ons verwelkomen. Het hotel lag een
aantal meters verderop maar toch maar even met de auto. Na het
inchecken snel naar het toilet en gauw even douchen: wat een luxe!
Na het ontbijt heeft hij ons naar de VN-post gebracht voor het
verkrijgen van een 'permit' maar we moesten bij de militairen zijn.
Toestemming krijgen was geen probleem. Daarna bracht hij ons naar zijn
garage: Medhane heeft een banden reparatiebedrijf. Hij vertelde ons
zijn verhaal. Als vluchteling in 1986 in Rotterdam aangekomen. Vrij
snel nederlands geleerd en een technische opleiding gedaan. Toen nog
een aantal jaren in Italië gewoond en gewerkt. Toen is hij terug
gegaan naar Eritrea. Hij nodigde ons uit om 's avonds bij hem en zijn
vrouw te komen eten.
Nadat hij ons voorgesteld had aan de man die ons de volgende dag naar
Obock in Djibouti zal brengen, zijn wij de stad wat gaan verkennen.
Assab is erg triest. Deze havenstad heeft als gevolg van de discussie
met Ethiopië, totaal geen bedrijvigheid meer. Alles en iedereen wijkt
uit naar Djibouti-stad. De eens zo mooie havenprominade lag er leeg,
verlaten en vervallen bij. Je kon zien dat de stad vroeger allure
gehad heeft. Jammer! Als je de kaaart van Eritrea ziet, dan valt op
dat het land een lange maar vooral dunne strook land heeft tot aan
Djibouti. Hierdoor is Ethiopië ingesloten en heeft het geen enkele
toegang tot de zee: dit is dan ook een strijdpunt! Eritrea beroept
zich op de oude koloniale grenzen en zegt dat dit land door de
Italianen geschapen is en dat de strook erbij hoort. De VN is er
aanwezig maar de discussie tussen de twee landen schiet niet op.
's Avonds heerlijk gegeten bij Medhane en zijn gezin. Helaas had zijn
vrouw al met de kinderen gegeten en zat zij stil op de achtergrond.
Ondertusssn met Medhane in het nederlands over van alles en nog wat
zitten te kletsen.
Om een uur of tien naar bed met een tevreden gevoel en blij iemand
zoals Medhane te hebben leren kennen. De volgende dag zagen we dan ook
met een goed gevoel te gemoet.