In de voetsporen van Sint Maron

 
Charles heeft de laatste dagen vele verhalen geschreven en ik loop erg achter en vertel misschien wel hetzelfde.
Op reis van Tripoli naar Bcharre was erg aangenaam. We reisden in een busje met voor de helft gevuld met militairen. De reis ging door de bergen. Steeds meer en meer kregen wij het ' Italie-gevoel'. Langs de weg stonden kruisbeelden en Madonna's. Automobilisten die luidtoeterend de scherpe bochten door racen... en overal lieflijke kerkjes. Wat een heerlijkheid. Maar hoe dichter we bij Bcharre kwamen, destemeer domineerden de foto's en posters van een persoon: meneer Geagea. In al onze gesprekken met tal van mensen kwamen we er achter dat deze man een lokale held is. Niemand die ook maar een fout woord over hem wilde horen. Alle opmerkingen over zijn oorlogsverleden en de moord op een rivaliserende familie (inclusief een kind van 3 jaar), werden afgedaan als Syrische propaganda. En opmerkingen over het neerschieten van moslims werd afgedaan met een opmerking als ' in een oorlog vallen nu eenmaal doden en gewonden'. We denken het onze er over maar kunnen ook weinig vinden over deze Geagea.
Geagea gaat proberen de komende presidentsverkiezingen te winnen en volgens de mensen inBcharre is hij de redder van het land.
Tijdens onze geweldige wandeltocht begrepen we al snel dat in dit gebied met vele haar vele grotten, legio mogelijkheden zijn om je te verstoppen.
De Maronieten zitten dan ook al meer dan 1000 jaar in de bergen. Ze werden vervolgd door hun mede-christenen omdat ze er ketterse ideeen op na zouden houden. Hun leider, de patriarch, zat verstopt in een klooster. De oudste kloosters uit dit gebied dateren van rond 400.
Het is ons niet geheel duidelijk geworden wat nu precies het geloof van de Maronieten inhoudt. De kerk is gesticht door St. Maro(n). Deze begon te preken in Syrie en vond dat men zich moest terugtrekken in kloosters. Zijn volgelingen zijn o.a. naar Libanon gegaan om daar het geloof te verspreiden. Een belangrijk iets heeft te maken met de menselijkheid en goddelijkheid van Christus, maar hoe en wat? De kerk doet erg Rooms Katholiek aan. Naast Mariabeelden natuurlijk een beeld van St. Maron. Voor meer uitleg lees: The Maronites and Lebanon
Het hele valleigebied (Qadishavallei) is Maronitisch en erg woont geen enkele moslim.
Men is hier zwaar anti-Syrisch en anti moslim. In gesprekken hoor je steeds weer de verhalen over de verschrikkelijke, roofzuchtige Syriers en hoe achterlijk moslims zijn.
De natuur is er wonder schoon en het gebied is bekend vanwege de ceders. Deze boom is bijna heilig in de ogen van de christenen.
Na twee nachten vandaag verder getrokken. We zijn nu aan de andere kant van de bergen en zitten niet ver van de grens met Syrie.
Baalbek is de plek waar we nu zijn. Deze plek is bekend vanwege de Romeinse ruines. Het is geweldig. De tempel van Bachus is nog grotendeels in tact en dat is erg spectaculair. Daarnaast een grote tempel van Baal. We zijn stiekum met een groep Amerikaanse Libanezen mee gelopen om te genieten van de uitleg van hun gids.
Het gebied is onder controle van de moslims. En is eigenlijk in handen van de Herzbolah. Onder weg naar de Romeinse ruines zijn we even wezen kijken in het ' verzetsmuseum' van de club. Ik werd er niet echt vrolijk van. Buitgemaakte wapens van de ' zionistische vijand' en tal van vitrines met foto's en persoonlijke spullen van gevallen strijders: ' martelaren' . In het winkeltje kon je een blokkendoos kopen met aan de ene kant het gezicht van de militaire leider. Daarnaast een foto van een jongetje dat gedood is door de vijand. Zijn lief, lachend gezichtje omgeven met hemelse wolken. Dus u begrijpt, even weer iets anders dan het christelijke Bcharre. Maar net zo fanatiek.
We vragen ons steeds meer af of hier gaat om geloof of om identiteit.
De politieke situatie is op dit moment rustig maar als je de mensen in deze gebieden hoort, dan is er nog lang geen sprake van een eenheid. Maar wie weet als er maar lang genoeg vrede is dan zal tijd misschien alle wonden helen.